Wat doet een mens om wat buffer aan te leggen tegen overmatig calorierijke eindejaarsfeestdagen? Eens gaan lopen, tiens! En waarom dan niet even de Congoberg verorberen? Met een klein aanloopke als voorgerecht bijvoorbeeld.

17 kilometers gingen er vandaag onder de loopschoenen door. Onder een blauwe lucht en bij een aangename looptemperatuur rond de 10°. Groene Kerstmis. Moet er nog sneeuw zijn?

By the way, de Congoberg, wel, dat is er ook ene van het type 'Nellekensberg'. Een berg uit de K1-klasse. Een straffe bult die je oploopt met kleine looppassen. Waar stijgend verkeer voorrang heeft op dalend. Waar je een ganse tijd op sjikt en blij bent dat je de top bereikt aan een snelheid die nog net even hoger ligt dan wandeltempo. Maar waar het uitzicht op de top meer dan de moeite loont. Aan de noordzijde ligt Oost-Vlaanderen, de zuidkant is Vlaams-Brabant. The top of the world. Laat ik er een zomerse zichtkaart bijvoegen.  

Heel wat mooie beelden vind je ook op de site van Johan Allard:  http://www.johanallard.be/Dender%20en%20Pajottenland/slides/Galmaarden%20-%20Vollezele%20-%20Congobergstraat%20z-n%20-%20Prima%20Mater%20(Koenraad%20Tinel)%20%20(2011-06-27_11-06-26).html

***

Dan rest mij nog - ietwat laat, ik weet het - eenieder mijn kerstwensen te brengen. Feliz Navidad!

http://www.youtube.com/watch?v=tVJiftUVpWA 

We zijn half december. De dagen korten nog enkele minuten... maar... dat is enkel 's morgens dat ze nog korter worden; 's avonds zijn we zowat aan het streepke geraakt en zal de zon vanaf nu opnieuw later onder gaan. Vandaag gaat, of beter ging de zon onder om 16u37, morgen ook nog, en zie op dinsdag is dat alweer om 16u38. Dat betekent dat we 's avonds na het werk opnieuw meer klaarte gaan krijgen. Doe daar de blauwe lucht van de laatste dagen bij en we kunnen ons alweer opkrikken aan het verlangen naar een nieuw sportjaar. "Zemmen nie gelikkig?", hoor ik iemand zeggen.

Blauwe lucht in december. En geen sneeuw of vrieskou? Dan kunnen we sporten! Gisteren 85 kilometer gefietst samen met de clubmaten. Ik had er niet beter op gevonden dan met de zware 29-er Merida mee te bollen. Een skeptische blik van de collega's: "Hier zie, de man met overschot!". Het volstaat om zoiets te horen om je zelfvertrouwen helegans kwijt te zijn, maar ik liet het niet aan mijn pokerface komen. En om een lang verhaal kort te maken: ja, af en toe is mijn motor even serieus in de toeren mogen gaan om netjes mijn plaats in de groep te behouden, maar ik heb het uiteindelijk toch, punt per punt, set per set, 85 kilometer uitgezongen. En op het einde van de rit had ik inderdaad nog 'jus' in overschot en kon ik zelfs - pokerface met glimlach - de mobiele camera hanteren. Tot algemene verwondering van het verzamelde gezelschap. In beeld een deel van ons pelotonnetje. Ik ga het volk op de foto hier niet taggen, maar noteer: er zijn ex-kampioenen bij!  

***

Vandaag mocht de fiets op stal blijven en gingen de loopschoenen met mij de deur uit. We hebben het samen 12 kilometer uitgehouden. Onze snelheid lag iets te hoog voor een LSD training, maar als de benen goed zijn, dan laat ik die maar hun zin doen. Ik moet dan gewoon maar volgen. En ook dat verliep vandaag met overschot. Breuk? Welke breuk?

Look all around, there's nothing but blue skies.
Look straight ahead, there's nothing but blue skies.

***

The tune of the day: Johnny Nash:  http://www.youtube.com/watch?v=pSsqWHtg7Ig

Ik zal deze voormiddag wel de enige geweest zijn in ons 16-koppig pelotonnetje, maar geloof me vrij: ik heb mij onderweg in Toscane gewaand.

- Navidad, zever niet! Het was vanmorgen miezerig grijs. 5 graden. Een rit langsheen de Belgische modderakkers. Het nat van de weg dat je voorligger opspat in je smoel. Wat heeft dat met Toscane vandoen?

Zie je, dat is het nu net. Jullie zien dat niet. Jullie zien het asfalt en het achterwiel van de man voor u. En intussen vergeet je rond te kijken. En zie je Toscane niet.

Antwoordt Philippe mij, wanneer ik hem op de Lessenbaan attent maak op het 'Toscaanse landschap' rechts van ons: "Wanneer we onze vrienden van West-Vlaanderen uitnodigen en met hen hier rondtrekken, vinden ze dat hier telkens speciaal. Bij hen is alles vlak."

Ik antwoord: "Je moet hier zelf ook elke keer van genieten. Je ogen de kost geven."

En terwijl ik mijn hoofd naar Philippe, links van mij, keer, zie ik links in de diepte net een spits kerktorentje boven de nevellaag uitsteken. Het groengrijs van de omgeving lijkt vermengd met purperrode tinten. Daartussen als een mysterieus baken de donkere spits van Wannebecq, een godvergeten taalgrensdorpje dat ligt te wachten op de klaarte van de dag.

"Kijk daar, Philippe, voor zo een schilderij in je living ga je een heel pak euro's mogen neertellen."

Alleen Philippe en ikzelf hebben dat schilderij gezien. We rijden achteraan de groep. De maten voor ons hebben enkel nat asfalt gezien. En het spattend achterwiel van hun voorligger.

Beste surfer, lezer, loper of fietser, ik heb niet de tijd genomen, of kunnen nemen, om met mijn gsmmeke een foto te nemen. Mijn fietsconditie-in-opbouw laat mij immers niet toe om de groep even te lossen en halt te houden voor een fotoshoot. Ik zou onherroepelijk alleen achterblijven en de rest van mijn rit solo moeten afwerken. Ik had er ook niet moeten aan denken om de ganse groep even op te houden...

- Wablief? Voor een foto-ke? Zijde gij nu helegans?

Geen foto van Wannabeca-in-Chianti dus. Mi scusi. Dan maar een echte 'Nevel in Toscane'. Een beeld uit mijn gedachten. Uit 'A Tour with a View'. Geniet er van.

***

foto: ciaotutti.nl/italie-dichtbij/alle-13-goed-toscane-fantastisch-filmdecor/